İnsanlardan nefret ediyorum. Çünkü onlar hiçbir şeyi
anlamadan, dinlemeden, hiçbir şey bilmeden konuşmayı seviyorlar.
Bazı insanlar;
diğerlerini kırmayı, fikirlerine saygı göstermemeyi çok iyi biliyorlar. Bundan
nefret ediyorum. Neden yüzeysel olarak yargılanıyoruz ki? Yaşadığımız hiçbir
şeyi bilmeden konuşuyorlar. Aslında konuşmuyorlar. Kırıyorlar, parçalıyorlar.
Paramparça oluyoruz. Milyon kere parçalanıyoruz.
Peki ya neden
parçalanıyoruz? Neden kırılıp kime üzülüyoruz ki? Kendini bir bok sanan ve sana
‘güzel değilsin, çok çirkinsin’ denildiği için mi bu kadar çok üzülüyoruz? Sen
bunlara sadece gülümse. Çünkü gülümsemek seni dünyanın en güzeli yapar. İçten
bir gülümseme yerleştir yüzüne ve sen öyle bir gülümse ki dayanamasınlar. Seni
kıramasınlar, üzemesinler, parçalayamasınlar. Unutma seni sen yapan kendindir,
içindekidir. Yüzün seni sadece temsil eder ve kim olduğunu ayırmaya yarar.
Yüzün sadece bir maskedir. İçindeki güzelliği gizleyen bir maske. O güzelliği
ortaya çıkarmak için gülümse. İşte sen busun. Kendini üzme. Üzmelerine sakın
izin verme. Çünkü sen çok değerlisin. Sen en büyük hazineye sahipsin. Bir
gülümsemen var senin ve o gülümsemen ile binlerce insanı gülümsetebilirsin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder