WE ARE ORDINARY

Bazen kendi iç dünyamın boş denizlerinde kayboluyorum. Bağırıyorum, haykırıyorum, ağlıyorum. Ama olmuyor. Nedenini bilmediğim bir şey engel oluyor. Hükmediyor sanki düşüncelerime, kalbime. Kendime kızıyorum, üzüyorum kendimi ‘Aptalsın, sen kendine ne sanıyorsun?’ diyorum. Zaten hepimiz birer nokta değil miyiz? Kendimizi her zaman en büyük, en güçlü görüyoruz. Her şeyin ‘en’i biziz. Hayır! Bizler birer noktayız. Uçsuz bucaksız bir sahildeki bir kum tanesi ya da sonsuz evrendeki sönük bir yıldız. İster en dipte, ister zirvede olalım, bizler birer noktayız. Boş anlamsız ve gereksiz bir nokta.